แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ กรรมการ คปอ. แสดงบทความทั้งหมด
แสดงบทความที่มีป้ายกำกับ กรรมการ คปอ. แสดงบทความทั้งหมด

วันพุธที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2567

อิด' ส อับ ทู ยู

 


นานๆจะเห็นผู้คนมีอารมย์ร่วมกันแบบนี้ซักที

ตั้งแต่ลุงเข้ามาปฎิวัติรัฐประหาร หยุดปรากฎการณ์กีฬาสี แบบที่ว่า ถ้ามีคนใส่เสื้อแดงหลงไปในดงคนใส่เสื้อเหลือง ก็มีสิทธิ์ถูกตีถูกระทืบตาย แบบถวายชีวิตกันเลย ในทางกลับกัน ก็ทำนองเดียวกัน การปรากฏกายของลุงในวันนั้น ทำให้เพลง เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน ก็กระหึ่มขึ้นมาแทนเพลงที่เคยดังในเวทีเสื้อแดง เสื้อเหลืองและลายธงชาติ 

แปดปีผ่านไป คนก็เริ่มมีอารมย์ร่วมกันอีกหน คราวนี้เป็นเสียงตะโกน ไอ เฮีย ทู ตอนนี้ลุงแกไปสู่สุขคติแล้ว ไปสบายแล้ว ไม่ต้องมาบ่นเหนื่อยออกทีวี  พอเลือกตั้งเสร็จ พรรคคนรุ่นใหม่ชนะถล่มทะลาย ลุ้นกันอยู่หลายเดือน สุดท้ายเจอบรรดา สอวอ ออกมาขวางว่าถ้าไอ้หล่อนี่เป็นนายก เราไม่โหวตให้ อารมย์ที่มีต่อสอวอ ก็กระหึ่มอีกที เสียงบ่น ไอ้ควาย ไอ้ควายกระหึ่มไปทั่ว ไม่รู้เขาหมายถึงใคร แต่มันเป็นอารมย์ 

ในที่สุด พรรคเพื่อใครก็ได้จัดตั้งรัดทะบาน แบบทุกลักทุเล คนที่เคยหล่อ แบบหมอคนน่าน กลายเป็น หอมออา... เสียคนไปเลย เพราะแกไปออกหน้าแทนนาย  นั่นก็เป็นผลจากอารย์ร่วม ของคนเคยรัก แล้วต่อมา ลุกทักกี้ก็ได้กลับบ้านมานอนหลบอยู่ชั้นสิบสี่ กระหึ่มอีก รัดถะบวมลุงนิดบริหารเก่งจนคนเริ่มร้องระงมหาลุงตุ่ย มันก็เป็นอารมย์ของคนที่จะอดตาย เฮ่อๆๆๆ 

แล้วเสียงของผู้คนที่มีอารมย์ร่วมกันก็กระหึ่ม แต่คราวนี้มันเป็นอารมย์แบบว่า เรื่องของมึงเลย เอาที่มึงสบายใจ อยากทำอะไรทำเลย บางคนก็ต่อคำสร้อยให้ด้วย เช่น ไอ้ควาย อะไรทำนองนี้ มันเป็นอารมย์เบื่อหน่าย เพราะเห็นทำกันแบบนี้มาไม่รู้กี่หน ขนาดคนไม่ได้ทำยังเบื่อ ผมพูดถึงการยุบพรรคการเมือง ไม่ได้อะไรมาก อิด'ส อับทูยู เลย 

เรื่องความปลอดภัยก็ทำนองเดียวกัน บางทีคนเป็นเซฟตี้เสนอแนะอะไรไป บรรดาเจ้า นายก็ไม่ค่อยจะฟัง บางคนไม่ฟังปล่าว เถียงด้วยว่า เราอยู่กัยมาสามสิบปีไม่เห็นเคยมีอะไร อันนี้ไม่นับไอ้สองคนที่ตกหลังคาคอหักตายเมื่อสองปีก่อน 

คนพวกนี้ บางทีก็ต้องบอกว่า เอาที่มึงสบายใจเลย กูไม่ได้ไปติดคุกติดตารางกับมึง ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ โรงงานก็ของมึง มึงอยากปล่อยน้ำเสียลงแม่น้ำป่าสัก ก็น้ำมึง เอาที่สบายใจ 

คนงานบางคนก็ดื้อด้านมาก ห้ามอะไร สอนอะไรก็ไม่ค่อยฟัง เถียงด้วย โหทำอะไรทีต้องตัดไฟต้องล๊อกต้องแท่ก เสียเวลาตายห่า พอถามว่าไอ้ที่เสียเวลาเนี่ยมันเวลาของใคร มีสักนาทีมั้ยที่เป็นเวลามึง มันเป็นเวลาของบริษัททั้งนั้น เขาต้องการให้มึงทำให้ปลอดภัยก่อน แหมฮึดฮัด กระฟึ่ดกระฟัด เจอไอ้พวกแบบนี้ก็ต้องบอกว่า เอาเลย เอาที่มึงสบายใจ ไอ้ควาย 

ที่ผ่านมาสองสามเดือนนี้ มีแต่ข่าวปลาหมอคางดำ ข่าวสานรัดถะทำมะนวย ข่าวยุบพรรค ข่าวปลดนายก ข่าว สอวอ  ข่าวปริญญาปลอม 

เอาที่ยูสบายใจเลย พวกเราเข้าใจ 












วันพุธที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2567

คณะกรรมการความปลอดภัยไม่เวิร์ค

 สภาพคณะกรรมการความปลอดภัย ที่พอประชุมที ก็ออกอาการแบบนี้

  • เข้าประชุมไม่ครบ ประธานไม่เข้า สมาชิกไม่ครบ ประชุมทั้งปี ประธานเข้าหนเดียว
  • ประชุมไป วิ่งเข้า วิ่งออก 
  • สมาชิกเงียบกริบ ไม่เสนอ ไม่แสดงความเห็น ไม่คัดค้าน ไม่มีมติ
  • ฝ่ายลูกจ้างพูด ฝ่ายนายจ้างเถียง หรือในทางกลับกัน บรรยากาศการประชุมคุกรุ่น 
  • มีแต่เรื่อง ส้วมแตก ส้วมตัน น้ำไม่ไหล ไฟไม่ติด หมาเข้าโรงงาน โรงอาหารข้าวไม่พอ 
  • ประธานพูดอยู่คนเดียว 
  • ขาประจำพล่ามไม่หยุด
  • เซฟตี้รับเละ ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของเซฟตี้
  • ออกจากห้องประชุม หัวหน้าเรียกไปด่า ไปไหนมา มึงว่างมากนักรึ สิ้นปี ผลงานหด โบนัสหาย มีแต่งานราษฏร์ งานตัวเองไม่เสร็จ
  • และอีกสาระพัดร้อยแปดปัญหาที่เอาแต่พูด ไม่แก้เลยสักเรื่อง กลัวเปลืองงบประมาณ

คณะกรรมการความปลอดภัย เป็นอีกหนึ่งคณะที่กฏหมายบังคับนายจ้างให้ต้องจัดให้มี แถมกำหนดหน้าที่ไว้ชัดเจน สัดส่วนของคณะกรรมการก็มาจากฝั่งนายจ้างและลูกจ้างอย่างละเท่าๆกัน มีเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยทำหน้าที่เป็นเลขา 

ปัญหาที่มักจะเจอ ก็คือ ไม่ค่อยมีใครอยากสมัครมาเป็นกรรมการ โดยเฉพาะฝั่งตัวแทนลูกจ้าง ส่วนฝั่งตัวแทนนายจ้างไม่ค่อยมีปัญหาเพราะแต่งตั้งกันมา ยังไงก็ต้องมาเป็น 

บรรยากาศของคณะกรรมการความปลอดภัยเป็นภาพสะท้อนวัฒนธรรมความปลอดภัย บางแห่ง ไม่มีคณะกรรมการความปลอดภัยมาต่อเนื่อง 2 ปี เพราะไม่มีใครสมัคร ผจก.ความปลอดภัยอยู่แค่ เดือนสองเดือน บางคนอยู่แค่สองอาทิตย์ลาออก บรรยากาศแบบนี้ เจ้าที่แรง สาเหตุสำคัญๆที่ทำให้คณะกรรมการความปลอดภัยไม่เวิร์คก็หนีไม่พ้นเรื่องเหล่านี้เลย
  1. เซฟตี้ เอาไว้ก่อน
  2. ไม่มีงบประมาณ
  3. ไม่มีแผนงาน
  4. มีแต่แผน ไม่มีใครทำ เซฟตี้เป็นเรื่องของ จป. สากกะเบือจนเรือรบ
  5. นายพูด ลูกน้องฟัง ห้ามถาม ห้ามเถียง
  6. ใครเสนอ คนนั้นทำ
  7. ไม่เคยเสร็จเลยสักเรื่อง
  8. กลัวเปลืองเวลางาน
  9. ไม่ไว้ใจ เดี๋ยวพวกหัวแข็งยูเนี่ยนเข้ามาแจม
  10. ไม่มี จป. ลาออกหมด 
ใครมีมากกว่า 3 ข้อ แสดงว่า วัฒนธรรมความปลอดภัยของคุณอยู่ในระดับวิกฤติ อย่าอยู่นาน ลาออกเถอะ 


ประวัติศาสตร์เซฟตี้

 Abraham Maslow พูดถึงเซฟตี้ไว้เมื่อปี 1943 ว่าลำดับขั้นของความต้องการของคนนั้นมีอยู่เป็นลำดับๆ เริ่มตั้งแต่ความต้องการพื้นฐาน อย่างอาหาร อา...